به گزارش فرهنگ نیوز، از آنجایی که خط بزرگ ایالات متحده آمریکا منافع رژیم صهیونیستی در منطقه و جهان است، و هدف اصلی آن در جنگهای اخیر منطقه منافع اقتصادی و سیاسی اش بود، هیچ انسان منصفی در مورد شیطان بزرگ بودن آمریکا شک ندارد. اما چگونه می توان با شیطان به توافق رسید!! خداوند متعال در مورد توافق با شیطان می فرماید: (این، اعلام) بیزارى از سوى خدا و پیامبر او، به کسانى از مشرکان است که با آنها عهد بسته‏اید!(التوبه/1)(1) صلح حدیبیه و صلح امام حسن مجتبی علیه السلام هم توافق با شیطان بود و قطعا توافق امروز خط حق و باطل را هم باید در همان جهت تفسیر کرد.

این تفسیر فواید بسیاری دارد از جمله اینکه برخی شیفتگان دوستی با آمریکا را بیدار می کند زیرا در هر دو صلح قبلی ضمن منفعت موقت برای جریان حق، این خط باطل بود که در زمان بسیار اندکی از تعهداتش شانه خالی کرد و پیمان را شکست. شاید این آیه کریمه شرح حال روشنفکرانی باشد که با مجیزگویی های مختلف، راه رفاه و حل مشکلات را در ارتباط با غرب و آمریکا ترسیم می کنند. «آیا ندیدی کسانی را که بهره‌ای از کتاب (خدا) به آنان داده شده، (با این حال)، به «جبت» و «طاغوت» [= بت و بت‌پرستان‌] ایمان می‌آورند، و درباره کافران می‌گویند: «آنها، از کسانی که ایمان آورده‌اند، هدایت یافته‌ترند»؟!(النساء/51)(2)

اما تا زمانی که شیطان و مشرکان بر معاهده و توافق پابرجا هستند، باید بر آن معاهده پابرجا ماند. « مگر کسانى از مشرکان که با آنها عهد بستید، و چیزى از آن را در حقّ شما فروگذار نکردند، و احدى را بر ضدّ شما تقویت ننمودند پیمان آنها را تا پایان مدّتشان محترم بشمرید زیرا خداوند پرهیزگاران را دوست دارد»(التوبه/4)(3)

بدین ترتیب آینده شناسی توافق ژنو از دو صورت خارج نیست:

1- با توجه به تجارب توافقات گذشته جریان حق با جریان باطل، باطل تحمل ادامه توافق را نداشته و زیر تعهداتش می زند که در اینصورت باید تحلیل کرد که چه بردی برای جریان حق می ماند.

2- جریان باطل برای مدتی به توافقات پایبند خواهد بود که قطعا جریان حق هم نباید زیر میز تعهداتش بزند.

فرض دوم معلوم است زیرا در صورت توجه به عهد خود، غنی سازی در خاک جمهوری اسلامی ایران و با تکنولوژی خود ایران را پذیرفته اند ضمن اینکه در یک فرآیند زمانی مشخص باید قدم های سازنده ای در جهت برداشتن تحریم ها پیش روند.

و اما فرض اول: اگر طرف آمریکایی به توافقات عمل نکرد چه می شود؟ آیا ایران هم می تواند زیر میز توافقات بزند یا خیر؟ آنچه که از کلام سوزان رایس فهمیده می شود همه توپ ها در زمین ایران است(4) یعنی عمل آنها به تهداتشان منوط به عمل ایران به تعهدات است که در فرض عالی در طول این شش ماه، گام به گام پیش بروند. حال سوال اساسی این است که در هر دو صورت چگونه می توانیم این توافق نامه را برد-برد بدانیم؟ هرچند تحلیل هایی در مورد متن توافقنامه وجود دارد که: (5)

1- یک مشکل در صفحه آخر (صفحه 4) پاراگراف چهارم عناصر گام نهایی است که در آن آمده این توافق نامه باید متضمن یک برنامه غنی سازی باشد که توسط طرفین تعریف شود ، یعنی اینکه هر کدام از طرفین تعریف خاص خود را دارند. حال که ایران این توافقنامه را امضا کرده آیا ما حق غنی سازی را داریم یا نه؟ جواب خیر است. یعنی ما حق غنی سازی را مشروط کرده ایم به موافقت طرف مقابل. یعنی اگر تا دیروز میگفتیم غنی سازی حق مسلم ماست ولی امروز باید بگوییم که اگر طرف غربی موافق باشد غنی سازی حق مسلم ماست.(6)

2- طرف غربی مدعی است بر اساس توافقنامه ژنو ایران باید فعالیت‌هایش در اراک را متوقف کرده و همچنین دسترسی به اطلاعات طراحی رآکتور اراک را که غرب از مدت‌ها پیش خواستار آن بود را فراهم نماید. این اقدام، اطلاعات بسیار مهمی درباره‌  رآکتور اراک که پیش از این در دسترس قرار نداشت و با دانش بومی ساخته شده است را به طرف مقابل هدیه می‌کند و معنایش این است  که ایران بهره برداری از تنها راکتور بومی و تولید داخل را متوقف و دانش محرمانه ساخت آن را نیز در اختیار طرف مقابل قرار میدهد که امتیاز بسیار مهم و ویژه ای برای غربیها تلقی خواهد شد. گروه 1+5 در بیانیه ای که بلافاصله پس از امضای توافقنامه ژنو صادر کرد به طور خاص به موضوع اراک اشاره و تاکید میکند:  غرب از سالها قبل به دنبال کسب اطلاع بیشتر از ماهیت این پروژه و در واقع توقف آن بوده است! (7)

3- طرف مقابل تاکید دارد هیچ اقدامی در جهت برداشتن و منتفی کردن مکانیزم تحریم ها بر نخواهد داشت و به همین خاطر هیچ تعهدی در خصوص رفع تحریم های مالی و بانکی ایران که گلوگاه اصلی مکانیزم تحریم ها است نداده و صرفا به حذف بخش کوچکی از نتایج این مکانیزم مبادرت کرده است... پس ملت ایران در قبال تمام چیزهایی که داده فقط شاید به حدود 7 میلیارد دلار پول و لغو بخشی از تحریم های حوزه طلا، خودرو و پتروشیمی دست یابد!(8)

برای یک قضاوت صحیح در مورد برد-برد بودن توافقنامه ژنو می توان به روش پایا پای تحریم در مقابل پیشرفت های هسته ای در تناظر با برداشتن تحریم در مقابل تعطیلی برخی از پیشرفت ها، عمل کرد. به عبارت دیگر اگر در مقابل توان هسته ای جمهوری اسلامی ایران در مورد راه اندازی راکتور آب سنگین و دستیابی به رشد 20درصد، تحریم های نفتی و بانک مرکزی وضع شد، پس می بایست در مقابل تعطیلی این پیشرفت ها به بازگشایی کامل این تحریم ها می رسیدیم!! یا مثلا اصلی ترین قسمت تحریم که مبادلات پولی است برداشته می شد و بعد آنوقت به راحتی ادعای متزلزل شدن ساختار تحریم ها از سوی مسئولین برای افکار عمومی مورد قبول واقع می شد.

به هرحال، دستیابی به این توافق می تواند یک برد بسیار مفید هم برای جمهوری اسلامی ایران داشته باشد و آن اتمام حجت با همه جهان است. به عبارت دیگر، جمهوری اسلامی ایران نشان داد که در برابر اتهام ها حاضر شد بیش از تعهدات حقوقی گام هایی در جهت اعتماد سازی و شفاف سازی برنامه هسته ای اش بردارد و اکنون کشورهایی که ایران را به ساخت بمب هسته ای متهم می کنند باید گام های جدی تری را بعد از شش ماه در جهت اعتماد سازی بردارند و ساختار تحریم ها را برهم زنند. اما اگر به خاطر قدرت رسانه ای سلطه در وارونه جلوه دادن حقایق چنین نشد، باز هم بُرد دیگری اتفاق می افتد و آن ارتقای وحدت ملی در جهت مقابله با نظام استکباری جهان است. بنابراین دیگر روشنفکران و شیفتگان به غرب از رفاه در توافق با آمریکا سخن نگفته و همه به آمریکای نامطمئن را باور می کنند.

پس هر دو طرف وفای به عهد و عدم وفای کشورهایی که در مقابل ایران قرار گرفته اند برای جامعه اسلامی ایران برد به همراه خواهد داشت، انشالله.

4- پرده برداری سوزان رایس از مذاکرات هسته ای در ژنو

5- توافق‌نامه هسته‌ای ایران و 1+5 منتشر شد

6- وزارت خارجه متن توافقنامه را اشتباه ترجمه کرده است/ تیم مذاکره کننده عجله کرد

7- رمز گشایی از بازی برد – برد

8- همان

منبع: فرهنگ نیوز